Wstyd celnikaPoszczę dwakroć w tydzień; daję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam. Łuk. 18:12 Nie ulega wątpliwości, że postawa faryzeusza, zaprezentowana w przykładzie ukazanym przez Jezusa, jest błędna i należy się jej wystrzegać. Jednak błąd tej postawy nie polega na zbyt częstym poszczeniu czy też na przesadnym oddawaniu dziesięciny. Problemem jest tutaj raczej poczucie złudnej satysfakcji z powodu pełnienia dobrych uczynków. Przyjrzyjmy się samym sobie, ile razy poklepujemy się po ramieniu, gdy uda nam się zrobić coś dobrego. Problemem faryzeusza, może nawet podstawowym, jest też porównywanie się z tymi, którzy jego zdaniem są gorsi od niego. Łatwo jednak wyciąga się z tej historii paradoksalny wniosek, jakoby post, oddawanie dziesięciny, czy inne dobre uczynki były niewskazane, gdyż mogą wywoływać pychę. To tak jakby zakazywać picia wody, dlatego że w wodzie można się utopić. Znam środowiska chrześcijańskie, w których człowieka poszczącego z góry podejrzewa się o to, że pokłada ufność w uczynkach ciała. W środowiskach tych zdarzają się też tacy, co uważają, że wystarczy nie pościć i nie oddawać dziesięciny, by uniknąć grzechu „faryzejstwa”. Czy wystarczy być biedakiem, by skorzystać z błogosławieństwa Jezusa (Mat. 5:3)? Czyli inaczej mówiąc, czy przepustką do Królestwa jest odpowienio niski stan posiadania? Czy pokornym jest każdy człowiek mający niską samoocenę? Czy wystarczy nie obrzezać dziecka i jeść wieprzowinę, by czuć się wolnym w Chrystusie? Wydaje mi się, że odpowiedź na te pytania jest oczywista. Ja, współczesny naśladowca Chrystusa, poszczę czasami raz na tydzień i nie oddaję dziesięciny. Zdaje mi się jednak, że przeznaczam na służbę Bożą około 10 proc. moich dochodów, a drugie 10 z przyjemnością oddaję państwu po to, by pomagało biednym. Czy powinienem się tego wstydzić? Nie wstydzę się tego. Wstydzę się, że nie poświęcam więcej. Wystarczy mi nie chlubić się dobrymi uczynkami, a wstydzić się tego, czego mi brakuje, by odejść „usprawiedliwionym do domu swego”. Daniel |