„...i położyli się obozem na polach Moabskich, z tej strony Jordanu” (4 Mojż. 22:1)

Wedle najlepszego rozeznania czasów żyjemy w przededniu ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi. Tak jak ongiś Izrael, stanęliśmy naprzeciwko Jerycha nad wodami Jordanu, na polach moabskich, by z daleka już upatrywać obiecanej krainy szczęścia - mleka i miodu. Jeszcze tylko krok, jeszcze ostatni wysiłek – Jordan to przecież niewielka rzeka.

Pan nie tylko daje nam spoglądać na zielone krainy szczęścia i wytchnienia, ale ponadto daje nam posiąść przedpola ziemi obiecanej, które choć położone przed Jordanem śmierci, staną się częścią wiecznego dziedzictwa chwały. Ileż pokoju, szczęścia, radości, wolności, godności stało się naszym ludzkim udziałem na przestrzeni ostatnich stu, dwustu lat. Czy można ten czas porównać do jakiegokolwiek innego w historii którejkolwiek z cywilizacji? Nie, pod każdym względem czasy nasze są wyjątkowe, wyjątkowo dobre i wyjątkowo złe.

Radość zwycięstwa nad Sichonem i Ogiem nie mąci na razie rychła perspektywa wielkiego odstępstwa, zniechęcenia i obawy przed potężnymi murami twierdz Kananejskich. Na razie jest rozkosz wielkich zwycięstw, uczucie bliskiej ulgi, świadomość finiszu – bliskości mety. Jakże przyjemne to uczucie dla pokolenia, które nie zna już Egiptu, zna tylko mozół życia na pustyni, który porównuje z radosną perspektywą mieszkania w domu pośrodku zielonego ogrodu.

Nie mąćmy tej radości, poczujmy ulgę wędrowca pokonującego ostatni, trudny etap wędrówki i stającego na zielonych brzegach Jordanu...