„Czemużeś tak źle uczynił słudze twemu” (4 Mojż. 11:11)

Behaalotcha nazywane jest czasami „czytaniem przywódców". Błogosławiony przywilej zapalania świecznika, powierzony kapłanowi wchodzącemu dwa razy dziennie do świątnicy, był jednocześnie zobowiązaniem: Ty który widzisz światło, bądź światłem dla ludu. We fragmencie tym czytamy o poświęceniu służebnego plemienia Lewitów i ich dziale w usłudze Bożej. Czytamy o trąbach, w które dąć mieli kapłani, aby sygnalizować ludowi rodzaje działania, których oczekuje od nich Obecność Boża. Czytamy też o powołaniu rady 70 starszych, którzy swym doświadczeniem i wpływem między ludem mieli wspierać działania Mojżesza. Czytamy jednak w tym fragmencie także o zniechęceniu Mojżesza, odejściu Hobaba oraz buncie Aarona i Miriam przeciwko ich bratu. Zaszczytna służba ludowi wybranemu bywa jednocześnie trudnym i odpowiedzialnym zobowiązaniem.

Lampy świecznika miały świecić w kierunku „oblicza" Menory. Owo zagadkowe określenie różnie bywa objaśniane. Jedno jest wszakże pewne: To nie Bóg, który jest światłem świecącym w ciemności – błogosławione niech będzie Jego Imię – potrzebuje światła, ale sługa Boży wchodzący do świątnicy, by przed Bogiem usługiwać ludowi. Czy lampy zachodnie i wschodnie zwrócone były ku środkowej, ustawionej na słupcu świecznika, czy też wszystkie zwrócone były w północną stronę wnętrza świątnicy, przyświecając kapłanowi w usłudze stołu chlebów obecności i złotego ołtarza kadzenia, kapłan oświecony cudownym światłem miał przyświecać rzeczywistym światłem Prawa i Słowa ludowi. Miał być nie tylko wzorem do naśladowania, ale także umiejętnym nauczycielem i sędzią między dobrem a złem.

Bywało jednak czasami inaczej. Wspaniały, niepowtarzalny Mojżesz, on także, doznaje chwili zniechęcenia. Nie dziwimy mu się, bo usługa to była niełatwa i dlatego Bóg udziela mu wspaniałej pomocy. Chobab Midianita, który doświadczył przecież dzieła Bożej świętości, nie zdecydował się jednak wejść w krąg światła, przynajmniej nie tym razem. Aaron, któremu już wcześniej zdarzało się nie stawać na wysokości zdania, który jako prorok zbyt „obrazowym" chciał czynić intencje Mojżesza, i tym razem ulega negatywnemu wpływowi, by wynieść się przeciwko Bożemu narzędziu. Przewodzenie ludowi Bożemu to trudne i odpowiedzialne zadanie, któremu niejeden już przywódca nie sprostał. Jedni jak Mojżesz i Eliasz pytają Pana, czemuś mnie tak obciążył tym „zacnym" przywilejem: „Czemużeś tak źle uczynił słudze twemu". Inni z pytania słabości wprost popadną w błąd, jak Aaron czy Miriam.

Czytając słowa o zapalaniu świecznika, poświęceniu Lewitów, dęciu w srebrne trąby, powołaniu rady starszych, głęboko rozważajmy odpowiedzialność, jaka na nas spoczywa, gdy Pan udzielił nam przywileju zaglądania, choćby przez szczelinę w zasłonie Słowa, do świątnicy Bożej Prawdy.