• Przepisy o czystości kapłanów (21:1-8) • Przepisy o rodzinie kapłańskiej (21:9-16) • Przepisy o inwalidztwie kapłanów (21:17-23) • Przepisy o nieczystości kapłanów (22:2-9) • Przepisy o spożywaniu poświęconych pokarmów (22:10-16) • Przepisy o doskonałości ofiar (22:18-30) • Uroczyste święta (23:1-44) • Przepisy o świeczniku (24:2-4) • Przepisy o chlebach pokładnych (24:5-9) • Kara za bluźnierstwo (24:10-16) • Kary za inne występki (24:17-21) • Równość obcokrajowców i Izraelitów wobec prawa (24:22) •

Królewskie Kapłaństwo

„I sami jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny, w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa.” (1 Piotra 2:5)

Cały wybrany lud Boży zobowiązany był do przestrzegania zasad świętości, czyli odłączenia i czystości w sprawowaniu Bożej służby. Jednak wymagania świętości postawione kapłanom tej służby sięgały znacznie dalej, stawiały przed Aaronem i jego potomstwem wiele ograniczeń, które nie dotyczyły pozostałych Izraelitów. Kapłan przez swą usługę stawał się jakby uczestnikiem „stołu” Bożego, spożywał część ofiar poświęconych Bogu, a owo stałe niemal obcowanie z Wszechmogącym zobowiązywało do zachowania wyjątkowej świętości.

Zasady świętości kapłańskiej regulowały nie tylko zachowanie kapłana w czasie służby, dotyczyły nie tylko jego osobistego życia poza Przybytkiem. Przepisy te swym zasięgiem obejmowały całą rodzinę i dom kapłana oraz wszystkich, z którymi wchodził w bezpośredni kontakt. Kapłan nie tylko w czasie służby, ale także w innych okolicznościach życia miał godnie reprezentować przed ludem Tego, z którego stołu jadał ofiary.

Również przepisy świąteczne w szczególny sposób dotyczyły kapłanów. Cały lud miał obchodzić święta, jednak sprawowanie świątynnej usługi świątecznej było przywilejem kapłanów. Również przepisy o świeczniku i chlebach pokładnych w szczególny sposób dotyczyły kapłanów, gdyż tylko oni byli uprawnieni do codziennego odwiedzania Miejsca Świętego, w celu zapalania i gaszenia świecznika, oraz porannego i wieczornego ofiarowania Bogu kadzenia ustawicznego. Na każdy Szabbat kapłani winni byli zmienić chleby pokładne, które następnie stawały się najświętszą cząstką ich stołu.

Izrael, z którym Pan Bóg zawiera przymierze pod Górą Synaj, staje się królestwem kapłanów: „A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym” – 2 Mojż. 19:6. Świętość ludu składała się na świętość kapłanów, bo tylko czysta ofiara i czystość człowieka, któremu usługiwał kapłan stanowiła gwarancję pełnej świętości kapłana. Apostoł Piotr zwracając się do naśladowców swego Mistrza określa ich podobnie brzmiącym zwrotem: „Ale wy jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym” – 1 Piotra 2:9. Zgromadzenie wierzących w Jezusa nie stanowi królestwa kapłanów, ale jest kapłaństwem królewskim. Przyjdzie czas, kiedy kapłaństwo to, zapoczątkowane przez najwyższego kapłana naszego wyznania, Jezusa, który skorzystał z przywilejów kapłaństwa Melchisedekowego, rozpocznie swą usługę dla całej ludzkości – nowego królestwa kapłańskiego, bazy świętości dla całej służby Bożej. Dzisiaj jednak kapłaństwo usługi Melchisedekowej znajduje się jeszcze w fazie oczyszczania, nauki, rozpoznawania zakresu świętości i służby. Również duchowy dom Boży jest jeszcze budowany z żywych kamieni.

Nauka Apostoła Piotra oznacza jednak dla naśladowców Jeszuy, że ich świętość winna być porównywalna z zasadami świętości kapłańskiej. To z tych zasad czerpał inspirację do swej ziemskiej usługi nasz Mistrz, gdy poświęcał swe życie tej służbie w wieku trzydziestu lat. Lecząc trąd, oczyszczając grzechy, nauczając lud zasad prawdziwej służby, składając na koniec ofiarę ze swego życia stał się miłującym i miłosiernym kapłanem, który umie współczuć z naszymi słabościami. Do podobnej usługi podkapłanów porządku Melchisedekowego przygotowywane jest zgromadzenie wierzących w Jezusa. Jeśli tak, to przepisy świętości kapłańskiej, usługi świątynnej winny być codzienną inspiracją naszego życia. Idea całkowitego oddania, codziennego zasiadania przy stole Pańskim, korzystania z pokarmu chlebów ze złotego stołu i światła złotej Menory – choćby tylko w próbnej fazie, jakby na „praktyce zawodowej” – winny kierować życiem, tak aby w przyszłości móc zaowocować zupełną usługą dla królestwa kapłanów.

Korzystajmy z przywileju ćwiczenia się w świętości i usłudze kapłańskiej poprzez modlitwę za innych ludzi, poprzez wyrzekanie się należnych nam ludzkich praw, poprzez okazywanie miłosierdzia, nauczanie i leczenie duchowych schorzeń naszego najbliższego otoczenia. Choćby na niewielką skalę, choćby tylko na próbę okazujmy skłonności kapłańskie, aby okazać się godnymi większej służby przy Wielkim Odrodzeniu Bożego Izraela.

„I śpiewali nową pieśń, mówiąc: Godzien jesteś wziąć księgi i otworzyć pieczęci ich, żeś był zabity i odkupiłeś nas Bogu przez krew swoją ze wszelkiego pokolenia i języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłaństwem, i królować będą na ziemi.” – Obj. 5:9-10 (wg Kodeksu Synaickiego)