Zasadą postępowania człowieka wierzącego powinno być odzorowanie przykładu ukazanego „na górze”. Zasada ta realizuje się w dwóch etapach: w poznaniu wzoru a następnie w pozwoleniu mu, aby trwale odcisnął się w substancji naszego charakteru. Jednym z wzorów „ukazanych na górze” jest Przybytek Świadectwa. Po pierwsze miał on być całkiem realną i rzeczywistą świątynią służącą przez stulecia - aż do czasów Salomona - jako miejsce spotkania człowieka z Bogiem. Po drugie był on niewątpliwie cieniem przyszłej rzeczywistości Ciała Chrystusowego. W konstrukcji Przybytku ukazany jest wieczny wzór drogi człowieka do Boga. Ale po trzecie był Przybytek również wzorem do naśladowania. W szczegółach jego konstrukcji ukazana jest wewnętrzna harmonia przymiotów Bożego charakteru, charakteru, który został nam wystawiony jako wzór do naśladowania.

Opisana w tym fragmencie Świątnica składa się ze: skrzyni przymierza, stołu, świecznika, namiotu Przybytku, ołtarza i dziedzińca. Pozostałe dwa elementy: złoty ołtarz do kadzenia i umywalnia opisane są w innym miejscu. Opis zaczyna się od Skrzyni Przymierza „serca” Przybytku i kończy na płocie okalającym dziedziniec - czyli jakby „ubraniu” świętości. W takiej też kolejności ustawiana miała być świątnica. Tak też powinna wyglądać praca poznania i odwzorowania Bożego wzoru „ukazanego na górze” - poczynając od serca, a kończąc na zewnętrznych przejawach pobożności. W sercu, które zna tylko Bóg, ukryte jest Świadectwo Prawa - na mięsistym sercu odciśnięty wzór kamiennych tablic. W miejscu świętości, widocznym dla innych kapłanów, znajduje się pokarm przaśnego chleba i pali się ogień ducha. Wszystko to zamknięte w solidnej złotej konstrukcji okrytej namiotem. Namiot składa się z wielu opon, ale spiętych miedzianymi z zewnątrz i złotymi od wewnątrz haczykami, „aby był jeden”. Jedność wewnętrznej konstrukcji człowieka wierzącego będzie objawiała się dążeniem do jedności w życiu z innymi ludźmi. Złoto jego moralnego dorobku ukryte jest pod niepozornymi zasłonami i oparte na solidnych ciężkich podstawkach ze srebra dorobku intelektualnego. Wszystko to opiera się na dziewięciu słupach, na których powieszone są też zasłony, i spięte jest piętnastoma drągami „związki miłości”. Na zewnątrz tej konstrukcji stanie miedziany ołtarz gotowości pełnienia woli Bożej w dziele ofiary całopalnej, bez której nie ma świętości. A całość otoczona zostanie płóciennym płotem usprawiedliwienia powieszonym na srebrnych haczykach wiary w odkupienie przez krew Jezusa.

Jakże niezgłębione jest to bogactwo wzoru, który w najdrobniejszych szczegółach ukazuje doskonałość wewnętrznej konstrukcji człowieka żyjącego z Bogiem. Pracy całego życia nie starczy, by choć po części rozważyć i poznać tę doskonałość wzoru. A cóż dopiero mówić o odwzorowaniu go w naszym dążeniu do Bożej doskonałości. Ale starać się trzeba. Zacznijmy od poznania wzoru.