Powrót |
na Szabbat |
1 Adar II 5765 |
|
|
12 marca 2005 |
|
|
|
23. Pekudei (Rzeczy policzone) 2 Mojż. 38:21-40:38 |
|
• Wyliczenie materiałów użytych do budowy Przybytku (38:21-31) • Wykonanie szat kapłańskich (39:1-31) • Zakończenie prac przy budowie Przybytku (39:32) • Przyniesienie wszystkich elementów konstrukcji i wyposażenia Przybytku Mojżeszowi (39:33-42) • Mojżesz błogosławi budowniczym Przybytku (39:43) • Polecenie ustawienia Przybytku (40:1-8) • Polecenie poświęcenie Przybytku olejkiem pomazywania (40:9-11) • Polecenie oczyszczenie kapłanów wodą i poświęcenie ich olejkiem pomazywania (40:12-15) • Ustawienie przybytku pierwszego dnia pierwszego miesiąca drugiego roku po wyjściu Izraela z Egiptu (40:16-33) • Okrycie Przybytku przez obłok chwały Bożej (40:34-38) • |
Napełnienie świątyni chwałą Pańską„Tedy okrył obłok namiot zgromadzenia, a chwała Pańska napełniła przybytek. Tak, iż nie mógł Mojżesz wnijść do namiotu zgromadzenia; bo był nad nim obłok, a chwała Pańska napełniła była przybytek.” (2 Mojż. 40:34-35) W historii świata są tylko trzy takie wydarzenia, gdy Bóg wprowadza się do przygotowanego Mu przez ludzi mieszkania. Dwa z nich są już przeszłością, ale jedno jest jeszcze przed nami. Zasadniczo częściej myślimy o Bogu jako o tym, który daje nam mieszkanie. To On stworzył dla nas wspaniałą ziemię na mieszkanie. Dał nam cudownie skonstruowane ciała jako narzędzia miłości. On mocą krwi Jezusa przygotował Kościołowi w swoim wielkim domu wieczne mieszkanie. Jednak i to jest prawdą, że ludzie też mogą uczynić Bogu mieszkanie i jeśli wszystko odbędzie się według wzoru Jego czystości i świętości, Bóg chętnie wprowadzi się do takiego mieszkania. Objawem tego jest obłok Jego chwały, który napełnia zbudowaną przez ludzi świątynię. Pierwszą taką świątynię zbudował Bogu Mojżesz. Był to dom z drewna, szlachetnych metali oraz tkanin i skór. Dom ten skonstruowany został według wzoru ukazanego Mojżeszowi na Górze Synaj, pod nadzorem natchnionych budowniczych, Besalela i Oholiaba. Pierwszego dnia miesiąca pierwszego, w rok po wyjściu z Egiptu Mojżesz ustawił Przybytek, poświęcił go olejkiem pomazywania, a wtedy Bóg po raz pierwszy w historii świata wprowadził się do ziemskiego mieszkania. Symbolicznie zamieszkał On między swym ludem, aby okazać swą bliskość i miłość. To musiało być wspaniałe uczucie być sąsiadem Boga, Stwórcy wszechrzeczy. Czterysta siedemdziesiąt dziewięć lat później (1 Król. 6:2) na górze Moria inny wielki mąż Boży, król Salomon, rozpoczął budowę drugiego, nieprzenośnego tym razem domu dla Pana Boga. Było to w Jerozolimie, a Bóg tym razem miał zamieszkać w królestwie Izraela urządzonym przez Jego umiłowanego Dawida. I znów tak samo, jak w Przybytku Mojżesza, gdy tylko dokończona została budowa – a było to w dniu święta miesiąca siódmego (1 Król 8:2) – „stało się, gdy wychodzili kapłani z świątnicy, że obłok napełnił dom Pański. Tak iż się nie mogli kapłani ostać i służyć dla onego obłoku; albowiem napełniła była chwała Pańska dom Pański.” (1 Król. 8:10-11). Pan Bóg ponownie zademonstrował swą chęć zamieszkania wśród synów Izraela. Ale i to mieszkanie nie miało być trwałym domem Bożym na ziemi. Czterysta trzydzieści lat później (Ezech. 4:5-6) jerozolimska świątynia została zburzona przez Babilończyków, a jej odbudowie pod wodzą Zorobabela towarzyszyła co prawda obietnica napełnienia tego domu chwałą (Agg. 2:7-8), ale obietnica ta odnosiła się do przyjścia Jezusa, który miał wkroczyć do niej kolejne 487 lata później (Dan. 9:24) jako król. Jednak jego odrzucenie przez tych, do których przyszedł, sprawiło, że świątynia Zorobabela nie stała się nigdy mieszkaniem Boga. Nie było w niej zresztą najważniejszego atrybutu Bożej obecności – Skrzyni Przymierza, między cherubami której Bóg miał się spotykać z kapłanami Izraela (2 Mojż. 25:22). Już po zniszczeniu pierwszej świątyni w Jerozolimie, a przed jej odbudową pod wodzą Zorobabela, prorok Ezechiel przepowiadał wybudowanie świątyni, do której znów wprowadzić się miał Pan Bóg: „A oto chwała Boga Izraelskiego przychodziła drogą od wschodu, a szum jej był jako szum wód wielkich, a ziemia się lśniła od chwały jego. (…) Tedy mię podniósł duch, i wwiódł mię do sieni wewnętrznej, a oto dom pełen był chwały Pańskiej.” (Ezech. 43:2,5). Jak już powiedzieliśmy nie stało się to prawdą w odniesieniu do świątyni Zorobabela. Tak więc wciąż jeszcze czekamy na budowę świątyni, do której mogłaby wprowadzić się chwała Boża. Budowę takiej świątyni zapowiedział Pan Jezus: „Ani na tej górze, ani w Jeruzalemie nie będziecie chwalili Ojca. (…) prawdziwi chwalcy będą chwalić Ojca w duchu i w prawdzie.” (Jan 4:21,23). Miała to być świątynia zbudowana nie z kamieni, ale z ludzkich serc: „I wy jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny” (1 Piotra 2:5). To o tej świątyni prorokuje także Objawiciel: „I napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej i od mocy jego, a nie mógł nikt wnijść do kościoła, aż się skończyło siedm plag onych siedmiu Aniołów.” (Obj. 15:8). Czyż może być większy przywilej, jak uczynić Bogu w naszym sercu mieszkanie, tak aby chętnie w nim zamieszkał: „Jeźli mię kto miłuje, słowo moje zachowywać będzie; i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, a mieszkanie u niego uczynimy.” (Jan 14:23). Czy moje serce jest na tyle przestronne i święte, aby mogły w nim zamieszkać te dwie najwspanialsze istoty wszechświata? To pytanie zadaję sobie każdego poranka i wiem, że nie mógłbym udzielić na nie pozytywnej odpowiedzi, gdyby nie łaska Boża... A przecież trzeba sobie zadać jeszcze ważniejsze pytanie: Czy moje serce stanowi materiał na budowę świętego mieszkania Bożego na ziemi, któremu nigdy już nie będzie końca? Czy do budowy tego domu uda mi się dołożyć choćby tylko pół szekla podatku spisowego (2 Mojż. 38:26)? Na to pytanie odpowiedzi udzielić może jedynie Bóg. Jednak warto samemu nad tym się zastanowić, czytając historię ustawienia Przybytku w pierwszym dni pierwszego miesiąca drugiego roku wędrówki Izraela do Ziemi Obiecanej. Warto wiedzieć, że: • srebro wykorzystane do budowy Przybytku pochodziło z podatku spisowego i ważyło więcej niż złoto i miedź razem wzięte (2 Mojż. 38:24,25,29). |
|
|
23. Pekudei (Rzeczy policzone) 2 Mojż. 38:21-40:38
Tekst w tłumaczeniu Biblii Gdańskiej
38,21 Te są rzeczy policzone do przybytku, do przybytku świadectwa, które policzone były na rozkazanie Mojżeszowe przez Itamara, syna Aarona kapłana, ku usłudze Lewitom.
22 A Besaleel, syn Urów, syna Churowego z pokolenia Judy, uczynił to wszystko, co był Pan rozkazał Mojżeszowi;
23 A z nim Acholijab, syn Achysamechów z pokolenia Dan, cieśla, subtelny rzemieślnik, i haftujący na hijacyncie, i na szarłacie, i na karmazynie dwa kroć farbowanym, i na białym jedwabiu.
24 Wszystkiego złota wynałożonego na samą robotę, na wszystką robotę świątnicy, które złoto było podarkowe, było dziewięć i dwadzieścia talentów, siedem set i trzydzieści syklów według sykla świątnicy.
25 Srebra zasię od policzonych w poczet zgromadzenia sto talentów, i tysiąc siedem set siedmdziesiąt i pięć syklów według sykla świątnicy.
26 Od każdej głowy pół sykla według sykla świątnicy, od wszystkich, którzy szli w liczbę, będąc we dwudziestu lat i dalej, których ludzi było sześć kroć sto tysięcy, i trzy tysiące, i pięć set, i pięćdziesiąt.
27 A było sto talentów srebra do odlewania podstawków świątnicy i podstawków zasłony; sto podstawków ze sta talentów; talent na podstawek.
28 A z tysiąca, siedmiu set, siedmdziesiąt i pięciu syklów uczynił haki na słupy, i powlókł wierzchy ich, i przepasał je.
29 Miedzi zaś ofiarowanej było siedmdziesiąt talentów, dwa tysiące i cztery sta syklów.
30 I uczynił z niej podstawki do drzwi namiotu zgromadzenia, i ołtarz miedziany, i kratę miedzianą do niego, także wszystko naczynie do ołtarza.
31 I podstawki do sieni w około; także podstawki bramy siennej, i wszystkie kołki przybytku, także kołki sieni w około.
39,1 Także z hijacyntu i z szarłatu, z karmazynu dwa kroć farbowanego poczynili szaty do usługi, ku usługiwaniu w świątnicy. Urobili też szaty święte Aaronowi, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
2 I uczynił naramiennik ze złota, z hijacyntu, i z szarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego, i z białego jedwabiu kręconego.
3 Naklepali też blaszek złotych, i nastrzygli z nich nici do przetykania hijacyntu, i do przetykania szarłatu, i do przetykania karmazynu dwa kroć farbowanego, i do przetykania białego jedwabiu, robotą haftarską.
4 Naramienniki przytem porobili tak, aby się jeden z drugim spoić mógł; na dwu krajach ich spajały się.
5 Pas też naramiennika, który był na nim, z tegoż był, i tąż robotą ze złota, z hijacyntu, i z szarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego, i z białego jedwabiu kręconego, jako był Pan rozkazał Mojżeszowi.
6 Do tego wygotowali kamienie onychiny, oprawione złotem osadzeniem, rzezane, jako ryte bywają pieczęci, z imiony synów Izraelskich.
7 I wprawił je na wierzchne kraje naramiennika, aby były kamieńmi na pamiątkę synom Izraelskim, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
8 Uczynił też napierśnik robotą haftarską, według roboty naramiennika, ze złota, z hijacyntu, i z szarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego, i z białego jedwabiu kręconego.
9 Czworograniasty był dwoisty uczynili napierśnik, na piędzi długość jego, i na piędzi szerokość jego, dwoisty był.
10 I nasadzili weń cztery rzędy kamienia tym porządkiem: sardyjusz, topazyjusz i szmaragd w rzędzie pierwszym.
11 A w drugim rzędzie: karbunkuł, szafir i jaspis.
12 A w trzecim rzędzie: linkuryjusz, achates i ametyst.
13 A w czwartym rzędzie: chrysolit, onychin i berył, wszystkie osadzone w złoto w rzędziech swych.
14 A tych kamieni z imionami synów Izraelskich dwanaście według imion ich było, tak, jako rzezą pieczęci; każdy według imienia swego podług dwunastu pokoleń.
15 Poczynili też do napierśnika łańcuszki jednostajne robotą plecioną ze złota szczerego.
16 Sprawili też dwa haczyki złote, i dwa kolce złote, i przyprawili one dwa kolce do obu krajów napierśnika.
17 A przewlekli one dwa łańcuszki złote przez oba kolce u krajów napierśnika.
18 Drugie zaś dwa kolce obu łańcuszków zawlekli do onych dwu haczyków, i przyprawili do zwierzchnich krajów naramiennika na przodku.
19 Uczynili także dwa kolce złote, które przyprawili do dwu końców napierśnika na kraju jego, który był po stronie naramiennika ze spodku.
20 Uczynili jeszcze dwa kolce złote, które przyprawili na dwu stronach naramiennika ze spodku, na przodku przeciwko spojeniu jego, które jest nad przepasaniem naramiennika.
21 I przywiązali napierśnik do kolców jego, do kolców naramiennika sznurem hijacyntowym, aby był przepasaniem naramiennika, żeby nie odstawał napierśnik od naramiennika; jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
22 Urobił także płaszcz pod naramiennik robotą tkaną, wszystek hijacyntowy;
23 A rozpór płaszcza w pośród jego, jako rozpór u pancerza, i brama około kraju jego, aby się nie rozdzierał.
24 Także u podołka płaszcza onego uczynili jabłka granatowe z hijacyntu, i z szarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego, i z białego jedwabiu kręconego.
25 Poczynili też dzwonki ze złota szczerego, i pozawieszali one dzwonki między one jabłka granatowe u podołka płaszcza w około, w pośród jabłek granatowych;
26 Dzwonek a jabłko granatowe, i zaś dzwonek i jabłko granatowe, u podołka płaszcza w około ku posługiwaniu, jako rozkazał Pan Mojżeszowi.
27 Porobili też szaty z białego jedwabiu robotą tkacką Aaronowi, i synom jego.
28 Czapeczkę też z białego jedwabiu, i czapki ozdobne z białego jedwabiu, i ubiory cienkie z białego jedwabiu kręconego.
29 Pas także z białego jedwabiu kręconego, i z hijacyntu, i z szarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego robotą haftarską, jako rozkazał Pan Mojżeszowi.
30 Do tego uczynili blachę korony świętobliwości ze złota szczerego, i wyrysowali na niej robotą rytą, jako pieczęci rzezaną: Świętość Panu.
31 A przyprawili do niej sznur hijacyntowy, aby przywiązana była do czapki na wierzchu, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
32 A tak skończyła się wszystka robota około przybytku i namiotu zgromadzenia. I uczynili synowie Izraelscy wszystko, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi, tak uczynili.
33 I przynieśli ten przybytek do Mojżesza, namiot, i wszystkie naczynia jego, haki jego, deski jego, drągi jego, i słupy jego, i podstawki jego.
34 Przykrycie też ze skór baranich czerwono farbowanych, i przykrycie z skór borsukowych, i oponę zasłony;
35 Skrzynię świadectwa, i drążki jej, i ubłagalnią.
36 Stół, wszystkie naczynia jego, i chleb pokładny.
37 Świecznik ochędożny, lampy jego, lampy sporządzone, i wszystkie naczynia jego, i oliwę ku świeceniu.
38 Ołtarz także złoty i olejek pomazywania, i kadzidło wonne, i zasłonę do drzwi namiotu,
39 Ołtarz miedziany, i kratę jego miedzianą, drążki jego, i wszystkie naczynia jego, wannę i stolec jej.
40 Opony do sieni, i słupy ich z podstawkami ich, i zasłonę do bramy siennej, i sznury jej, i kołki jej, i wszelakie naczynia ku służbie przybytku i namiotu zgromadzenia.
41 Szaty służebne do usługowania w świątnicy, szaty święte Aaronowi kapłanowi, i szaty synów jego do odprawowania urzędu kapłańskiego.
42 Według wszystkiego, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi, tak uczynili synowie Izraelscy wszystką tę robotę.
43 I obejrzał Mojżesz tę wszystką robotę, a oto, uczynili ją, jako był rozkazał Pan, tak uczynili; i błogosławił im Mojżesz.
40,1 Potem rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
2 W dzień miesiąca pierwszego, pierwszego dnia tegoż miesiąca wystawisz przybytek, namiot zgromadzenia.
3 I postawisz tam skrzynię świadectwa, i zakryjesz ją zasłoną.
4 Wstawisz i stół, i porządnie go sporządzisz, wniesiesz także świecznik, i zaświecisz lampy jego.
5 Postawisz też ołtarz złoty do kadzenia przed skrzynią świadectwa, i zawiesisz zasłonę u drzwi przybytku.
6 Także postawisz ołtarz całopalenia przed drzwiami przybytku, namiotu zgromadzenia.
7 Postawisz też wannę między namiotem zgromadzenia a między ołtarzem, w którą nalejesz wody.
8 Wystawisz też i sień w około, a zawiesisz zasłonę we drzwiach u sieni.
9 Zatem weźmiesz olejek pomazywania, i pomażesz przybytek, i wszystko, co w nim jest, i poświęcisz go ze wszystkiem naczyniem jego, a będzie świętym.
10 Pomażesz też ołtarz całopalenia, i wszystkie naczynia jego, i poświęcisz ołtarz, a będzie ołtarzem najświętszym.
11 Nad to pomażesz wannę i stolec jej, a poświęcisz ją.
12 Zatem każesz przystąpić Aaronowi i synom jego do drzwi namiotu zgromadzenia, i umyjesz je wodą.
13 I obleczesz Aarona w szaty święte, a pomażesz go, i poświęcisz go, aby mi sprawował urząd kapłański.
14 Synom także jego przystąpić każesz, i obleczesz je w szaty,
15 A pomażesz je, jakoś pomazał ojca ich, aby mi sprawowali urząd kapłański; i będzie pomazanie ich onym ku wiecznemu kapłaństwu w narodziech ich.
16 Tedy uczynił Mojżesz wszystko; jako mu był rozkazał Pan, tak uczynił.
17 Stało się tedy miesiąca pierwszego, roku wtórego, pierwszego dnia miesiąca, że wystawiony jest przybytek.
18 I wystawił Mojżesz przybytek, a podstawił podstawki jego, i postawił deski jego, i założył drągi jego, i podniósł słupy jego.
19 Rozbił też i namiot nad przybytkiem, i położył przykrycie namiotu nad nim z wierzchu, tak jako był Pan rozkazał Mojżeszowi.
20 Potem wziąwszy świadectwo, włożył je do skrzyni, i przewlókł drążki u skrzyni, i włożył ubłagalnią z wierzchu na skrzynię.
21 I wniósł skrzynię do przybytku, i zawiesił oponę zakrycia, i zasłonił skrzynię świadectwa, jako był Pan rozkazał Mojżeszowi.
22 Postawił i stół w namiocie zgromadzenia ku północnej stronie przybytku przed zasłoną.
23 I sporządził na nim sporządzenie chlebów przed Panem, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
24 Postawił też świecznik w namiocie zgromadzenia na przeciwko stołowi ku południowej stronie przybytku.
25 Zapalił też lampy przed Panem, jako był Pan rozkazał Mojżeszowi.
26 Postawił i ołtarz złoty w namiocie zgromadzenia przed zasłoną.
27 I kadził na nim kadzeniem wonnem, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
28 Potem zawiesił zasłonę we drzwiach przybytku.
29 Nadto ołtarz postawił całopalenia przede drzwiami przybytku namiotu zgromadzenia, i ofiarował na nim całopalenie i ofiarę suchą, jako był rozkazał Pan Mojżeszowi.
30 Potem postawił wannę między namiotem zgromadzenia, a między ołtarzem, w którą nalał wody dla umywania.
31 I umywali się z niej Mojżesz, i Aaron, i synowie jego, ręce swe i nogi swe.
32 Gdy wchodzili do namiotu zgromadzenia, i gdy mieli przystępować do ołtarza, umywali się, jako rozkazał Pan Mojżeszowi.
33 Na ostatek wystawił sień około przybytku i ołtarza, i zawiesił zasłonę w bramie sieni. A tak dokończył Mojżesz roboty onej.
34 Tedy okrył obłok namiot zgromadzenia, a chwała Pańska napełniła przybytek.
35 Tak, iż nie mógł Mojżesz wnijść do namiotu zgromadzenia; bo był nad nim obłok, a chwała Pańska napełniła była przybytek.
36 A gdy odstępował obłok od przybytku, ruszali się synowie Izraelscy w ciągnieniu swem.
37 A jeźli nie odstępował obłok, nie ruszali się aż do dnia, którego odstępował.
38 A obłok Pański bywał nad przybytkiem we dnie, a ogień bywał w nocy nad nim przed oczyma wszystkiego domu Izraelskiego, ilekroć ciągnęli.