– Nauka modlitwy (Łuk. 11:1-13) – Bluźnierstwo przeciwko duchowi świętemu (11:14-26) – Błogosławieni którzy słuchają słowa (11:27-28) – Znak Jonasza (11:29-32) – Odpowiedzialność światłości (11:33-36) – Mowa przeciwko powierzchownej pobożności (11:37-54) – Zapowiedź prześladowań (12:1-12) – Kruchość ziemskich dóbr (12:13-31) – Królestwo dla maluczkich (12:32-35) – Przypowieść o sługach (12:36-48) – Ogień Słowa (12:49-59) –

Jezus uczy swych naśladowców, jakimi słowami i w jakim duchu należy się modlić. Surowo gani bluźnierstwo ludzi, którzy sprawowaną przez Niego działalność ducha przypisują demonom. Pochwala posłuszeństwo Jego słowu, które jest ważniejsze od więzów krwi. Na żądanie znaku odpowiada, że dany będzie tylko znak Jonasza, który nawrócił grzeszną Niniwę, a miasta słuchające głosu Syna Człowieczego nie znalazły w sobie siły pokuty. Potępia także powierzchowną religijność faryzeuszy. Zapowiada, że Jego nauka wywoła konflikty i prześladowania tych, którzy odważą się ją przyjąć. Bóg jednak nie pozostawi cierpiących bez pomocy. Jezus przestrzega także przed przywiązaniem do dóbr materialnych. Doradza skupienie całej uwagi na wiecznych dobrach duchowych. Nakazuje także swym sługom czujność, by mogli Go w gotowości przyjąć, gdy powróci na ziemię.

Ojcze nasz

Modlitwa, którą Jezus podyktował swym naśladowcom, jest arcydziełem sztuki modlitewnej. Wyważona w proporcjach oraz zawierająca niezwykle oszczędne w słowa sformułowania stanowi nie tylko idealny wzór modlitewny, ale także zawiera informacje o Bożych zamiarach w stosunku do człowieka. Idealna modlitwa nie tylko wyraża stan ducha modlącego się, ale także uwzględnia konieczne elementy rozmowy z Bogiem oraz wyraża zgodność ducha modlącego się z Bożym zamierzeniem.

Modlitwa Jezusa składa się z siedmiu części

1. Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech! (adres)
2. Święć się imię twoje; (uwielbienie)
3. przyjdź królestwo twoje; (uznanie Bożego zamierzenia)
4. bądź wola twoja, jako w niebie tak i na ziemi. (pragnienie podporządkowania się mu)

5. Chleba naszego powszedniego daj nam na każdy dzień. (Prośba o opiekę)
6. I odpuść nam grzechy nasze; bo też i my odpuszczamy każdemu winowajcy naszemu. (wyznanie win)
7. A nie wwódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw od złego. (Prośba o zwycięstwo)

Z siedmiu części modlitwy, cztery winne być poświęcone Bożym sprawom, a trzy - naszym ludzkim. Odzwierciedla to hierarchię dwóch przykazań miłości: Boga ponad wszystko, a po drugie człowieka, jak samego siebie.

Układ pierwszej części modlitwy ukazuje kolejność Bożego działania w stosunku do ziemi: Najpierw poświęcenie Bożego Imienia, następnie ustanowienie królestwa, a dopiero na końcu przywrócenie pełnienia Jego woli zarówno na ziemi, jak i w niebie. Zrozumienie tej kolejności ważne jest nie tylko dla zrozumienia Bożego zamierzenia, ale także dla właściwego kształtowania własnego duchowego rozwoju. Najpierw winniśmy uświęcić Boże Imię, a dopiero potem uczynki królestwa doprowadzą nas do pełnienia woli Bożej zarówno w obszarze materii jak i ducha.

Trzy zdania drugiej części modlitwy, która odnosi nas do przykazania miłości bliźniego wyrażają wiarę w to, (1) że Bóg może zapewnić nam potrzebne podstawy życia materialnego, (2) że w mocy ofiary Jezusa i przy naszej skłonności do przebaczania innym może odpuścić nam nasze przewinienia (3) oraz że może przeprowadzić nas przez konieczne dla naszego duchowego rozwoju doświadczenia i zapewnić nam zwycięstwo nad złem.

Wzór modlitwy podany przez Jezusa można w praktyce modlitewnej stosować zarówno dosłownie, jak i rozwijać go, tak aby wyrażał on nasze potrzeby serca. Niech słowa tej pięknej modlitwy jak najczęściej stają się dzbanem, w który nalewać będziemy najmilsze i najserdeczniejsze uczucia dla naszego Ojca, który jest w niebiesiech.