Boża winnica

Winnica opisana w przypowieści Jezusa ma, podobnie jak ta z Proroctwa Izajasza (Izaj. 5:1-7), trzy wiodące elementy: Płot, wieżę i prasę (w kolejności Izaj. 5:2). Izajasz wyjaśnia, że winnicą jest dom izraelski (Izaj. 5:7). Jego urządzenie w formę winnicy polegało na daniu Tory (płot ogradzający winnicę, instrukcja ograniczająca, ale też chroniąca przed dzikimi zwierzętami ludzkich namiętności i ideologii), zapewnieniu im instytucji proroków (wieża, z której strażnik na bieżąco w imieniu Boga pouczał o sposobie wprowadzenia Tory w życie, przestrzegał przed niebezpieczeństwami, a także strofował postępowanie niegodne winnicy) oraz zarządzeniu instytucji sądu (prasa), który oceniając ludzkie postępowanie jako dobre lub złe, zgodne z Torą lub z nią sprzeczne, tworzył dla potomnych wytyczne wynikające z praktykowania Prawa. Ów system strzeżony zagwarantowany był trzema instytucjami: kapłańską, która strzegła ogrodzenia Tory, prorocką, która sprawowała funkcję wieży, oraz królewską, która roztaczała opiekę nad prasą sądu. Opisany w Biblii trójpodział władzy (5 Mojż. 17-18) znalazł także stosowne odzwierciedlenie w konstrukcji hebrajskiego Pisma Świętego, które składa się z trzech części: Tory, Proroków oraz Pism, które stanowią refleksję wynikającą z doświadczeń w przestrzeganiu Prawa.

Karą, jaka miała spaść na winnicę w przypowieści Jezusa, jest zabicie winiarzy i oddanie winnicy innym gospodarzom. Izajasz mówi jednak także o rozebraniu płotu (Izaj. 5:5). Jeśli płot oznacza Torę, to jej rozebranie może odpowiadać unieważnieniu przymierza przykazań, na mocy którego można było cieszyć się gwarancją błogosławieństwa Bożego, lub ściągnąć na siebie przekleństwo za nieprzestrzeganie przykazań. Najdobitniejszym przejawem usunięcia płotu było zburzenie świątyni w Jerozolimie a przez to uniemożliwienie praktykowania kultu ofiarniczego. Izrael po rozebraniu płotu był bezbronny, narażony na wpływy obcych kultur w poglądach i postępowaniu. Złymi winiarzami byli duchowi przywódcy Izraela czasów Jezusa, którzy chwałę Bożą zagarniali dla siebie uniemożliwiając przez to wypełnianie funkcji winnicy – wydanie wina Bożej nauki dla wszystkich narodów, stworzenie wzoru społecznego bytowania w pokoju.

Wierzący Jezusowi nie tworzą dzisiaj winnicy. Nie żyją w zwartych społecznościach, które mogłyby tworzyć praktykę społecznego życia w pokoju wedle reguł ukazanych przez Boga. Mogą oni jedynie jako pojedyncze krzewy wypracowywać podobny owoc jednak w otoczeniu innych roślin, a z owocu pojedynczego krzewu nie robi się wina. Mimo to umiejętność życia w pokoju z innymi członkami choćby tylko sobotniej czy niedzielnej społeczności, umiejętność współżycia w rodzinie, z sąsiadami, towarzyszami pracy czy nauki, jest najważniejszym owocem, jaki powinna przynieść winna latorośl.

Obserwując materialne i duchowe odradzanie się Izraela wierzymy także, że w niedalekiej przyszłości odrodzony duchowo Izrael w ramach Nowego Przymierza zostanie ponownie urządzony przez Boga w formę winnicy ze wszystkimi jej koniecznymi elementami i oddany nowym gospodarzom, którzy lepiej niż tamci z czasów Jezusa poprowadzą ten naród do oddania owocu chwały Bogu i przyniesienia całej ludzkości wina dobrej praktyki życia w pokoju. Modlimy się, aby jak najprędzej nastał ten błogosławiony czas odrodzenia winnicy i wydania owocu dla całej odrodzonej ludzkości.