Niech kupi miecz!

...a kto nie ma miecza, niech sprzeda suknię swoję, a kupi miecz. Łuk. 22:36

Gdy Jezus rozsyłał uczniów, by głosili Jego Królestwo, nie pozwolił im zabrać zapasowych ubrań i pieniędzy. Mieli całkowicie zdać się na Bożą opatrzność oraz pomoc ludzi. Żegnając się z nimi zaleca całkowicie inną postawę. Oto teraz należy zabrać ze sobą sakiewkę z pieniędzmi, torbę podróżną, a płaszcz, czyli wierzchnią szatę, trzeba sprzedać i zakupić miecz.

Jest czas pokoju, ale jest też i czas wojny – pisał mędrzec Kohelet. Uczniowie mieli dwa miecze. Wystarczyły do tego, by zademonstrować, iż nie taką broń miał Jezus na myśli. Uzbroił jednak swych naśladowców w Słowo, które nie tylko leczyło, budowało i łagodziło.

Polecenie zakupu miecza stanowi niezwykle zdumiewającą naukę w ustach łagodnego nauczyciela ubogich i uciśnionych. Cichość i uległość była nie tylko demonstrowaną przez Niego postawą, ale także zaleceniem dla uczniów. Zdawał On sobie jednak sprawę z tego, że czasami trzeba podjąć wyzwanie i przygotować się do boju. Nie zaleca walki przy użyciu broni, która kaleczy i zabija ciało, ale zachęca do podejmowania wysiłków, by bronić swej wiary przed atakami złego.

Płaszcz przydaje się na chłodne dni, a zwłaszcza noce, gdy służył on za posłanie i przykrycie. Czasami jednak sytuacja zmusza naśladowców Jezusa do rezygnacji z minimum wygody, by móc obronić Chrystusową wiarę i tożsamość. Czy umiem to sobie wyobrazić, żyjąc w naszym chwilowo wygodnym i spokojnym zakątku świata? Nie wiem. Pewnie dopiero chwila próby odsłoni złoto, srebro i drogie kamienie kształtowane w ukryciu na dzień ognia.

Daniel