Istota cudu

...i wyganiał duchy słowem; i wszystkie, którzy się źle mieli, uzdrawiał; – Mat. 8:16

Istotą cudu jest jego niepowtarzalność i niewytłumaczalność. Podstawym wymaganiem w kontakcie z cudem jest wiara. Gdyby cud można było powtarzać na żądanie, to przestałby być cudem, a stałby się prawem. Mówimy co prawda o cudowności narodzin człowieka, czy odrodzenia przyrody na wiosnę. Jest to jednak bardziej wyraz podziwu wobec wspaniałości Bożego stworzenia niż niezrozumienia rządzących nim praw. Gdy jednak czytamy o cudach uzdrowienia, rozmnożenia chleba, chodzenia po wodzie, pojawiania się i znikania, przechodzenia przez zamknięte drzwi, to mamy do czynienia z kategorią spraw niewytłumaczalnych, do poznania których trzeba było tak w tamtym czasie jak i teraz zaangażować wiarę.

Jeśli istotą cudu jest jego niepowtarzalność i niewytłumaczalność, to nie ma „cudu na żądanie". Pan Bóg może zmieniać rzeczywistość wbrew rządzącym nią prawom, jednak domaganie się cudu jest w rzeczywistości działaniem przeciwko jego istocie. Na cud można czekać, ale cudu nie można się domagać.

W cuda można wierzyć lub nie. Są cuda Boże, są też cuda – prawdziwe czy udawane – wykonywane mocą inną niż święty duch Boga, na przykład mocą ludzkiego oszustwa. Rzadko kto bywa świadkiem prawdziwego cudu Bożego. To dlatego cud związany jest z wiarą – tych, którzy są jego świadkami, i tych, którzy powinni uwierzyć w ich świadectwo. I tutaj tak naprawdę leży prawdziwa trudność w kontakcie człowieka ze zjawiskiem cudu...

Daniel